Half februari 2020 besloot ik te stoppen als kernlid en een van de vier artistiek initiatiefnemers van Waterlanders, kunstenaarscollectief uit Wageningen. Ik besloot een sprong in het diepe te wagen en solo verder te gaan en me te specialiseren als klankkunstenaar, een werkgebied dat ik al sinds 2005 binnen en naast Waterlanders ontwikkelde. 2020 beloofde een mooi volgeboekt afscheidsseizoen te worden, waarin ik met veel plezier nog drie festivals als “Waterlander” aan zou doen met “Eindgebruiker”, onze Oerol-residentie-voorstelling van 2019. Zo’n 3 weken na mijn aankondiging kwamen de Covid-19 maatregelen op gang. Evenementen werden een voor een afgeblazen en ergens eind april was een opdracht van het Nederlands Openluchtmuseum die we in dec 2019 en jan/feb 2020 deden ineens met terugwerkende kracht de laatste Waterlanders-klus voor mij. Mijn sprong in het diepe, werd met een frisse plons vrijwel per direct een feit.
Eindgebruiker, mijn laatste grote voorstelling met Waterlanders
Met Waterlanders heb ik een prachtige reis gemaakt sinds 2001 toen we de stichting Waterlanders oprichten om een oud zwembad als broedplaats te redden. Sinds 1998 werkten we eigenlijk al samen als jonge honden, in 2003 hadden we ons eerste professionele kunstproject voor verzorgingshuis de Meent in Veenendaal. In 2005 begon de nationale bekendheid van Waterlanders al locatietheatergezelschap door een zeer succesvolle voorstelling The Wasteland op het Oerol festival. Sindsdien vertoonden we ons werk op Oerol, de Karavaan Noord-Holland, het Groninger Museum, in opdracht van Vogelbescherming Nederland, BIT internettechnologie, Provincies Gelderland Overijssel en Noord-Holland en de doorbraak naar de rest van Europa was al enkele jaren aan de hand met onze vertoningen in het kader van Marseille 2013 als mooi eikpunt. Maar tegelijk was ik veel van huis en had ik inmiddels twee jonge kinderen. Artistiek kon ik niet meer helemaal mijn draai vinden binnen het Waterlanders werk, terwijl ik in projecten daar buiten veel nieuw artistiek plezier ervoer. In 2018 en 2019 had ik min of meer een dubbele baan door veel projecten naast Waterlanders te doen. De samenwerking was nog niet op en vernieuwing was ook nog mogelijk geweest, maar de balans sloeg begin 2020 ineens om. Ik voelde meer energie voor een solo carrière als klank kunstenaar en componist voor film/dans/theater. Ik zal nog altijd graag en veel samenwerken met andere disciplines. Daarbij wil ik me niet in een vast gezelschap meer bewegen, maar me per project verbinden aan musea, maatschappelijke organisaties, bedrijven, dansgroepen, filmmakers en kunstenaars uit andere disciplines. Een inkijkje in het afscheid en het verkennen van mijn nieuwe werkveld ten tijde van corona geef ik in de expositie “Wageningse makers”